Znowu się kołyszę przy smętnych piosenkach chcąc usłyszeć jakiś ładny tekst, który by mi się wpasował w tematykę. Ale niestety nic nie znajduję. Więc zacznę od króciutkiego opisu snu, który tematykę zapoczątkował. A śnił mi się pan kolega, z którym nie mam kontaktu od 9 lat zatem trochę mniej niż pół życia. Pan kolega - słowem wyjaśnienia - to pierwsza "miłość" mojego życia, z podstawówki. Słowem wyjaśnienia też - podstawówka, mimo tragicznych wspomnień z domu, była dość osobliwym momentem życia, bo wtedy byłam zupełnie inna. Oczywiście, odkąd ma się 13 a 22 lata przechodzi się różne rewolucje charakteru i ogólnie rzecz biorąc 10 lat później jest się zupełnie innym człowiekiem, ale psychologicznie rzecz biorąc temperament i osobowość powinna pozostać mało zmieniona. A ja w podstawówce byłam duszą towarzystwa, miałam mnóstwo kolegów i koleżanek z klasy, byłam chyba lubiana no i miałam naprawdę fajne relacje. Jak na ucznia klas 4-6. Potem w gimnazjum - kiedy to byłam osamotniona jak nigdy wcześniej - często tęskniłam do tych ludzi, wspominałam nie raz ze łzami w oczach i chlipiąc. Wracając do snu - śnił mi się ów pan kolega, pierwsza "miłość życia". Wpadliśmy na siebie przypadkiem i mieliśmy przed sobą perspektywę wielu godzin siedzenia i czekania na coś, wspólnie. Byłam wniebowzięta, bo człowieka zawsze lubiłam, zapamiętałam go jako ciepłego, przyjaznego, do rany przyłóż, nieco zdystansowanego ale bardzo fajnego chłopaka. Rozmawialiśmy, wspominaliśmy stare dobre czasy, jak to kolega Robert (obok bohatera snu chyba drugi ulubiony kolega z klasy) coś tam odwalił. Śmialiśmy się, ale nie do łez, bo pan kolega zachowywał taki zdrowy dystans, Bardzo przyjemny sen, ale niestety się z niego wybudziłam w środku nocy. Otworzyłam oczy, do świadomości dobiegło, że to tylko sen i poczułam tak wielkie rozczarowanie, rozgoryczenie i smutek, że nie mogłam zasnąć jakiś czas. Nie jest to pierwszy tego rodzaju sen z tymże panem kolegą. Jako student psychologii śmiejący się trochę z podejść psychodynamicznych, gdzie to na porządku dziennym terapeuta interpretuje sny pacjenta i wyciąga z nich poważne wnioski (serio, w 21 wieku), aczkolwiek doceniający ich wkład i szanujący je, sen próbuję interpretować. Może nie tyle sam sen mnie poruszył, co te emocje, które poczułam po wybudzeniu się. Rozczarowanie, że w snach tyle razy go spotykam, tyle fajnych, ciepłych rozmów prowadzę, a w rzeczywistości nie. I tu nawet nie chodzi o konkretnego człowieka - pana kolegę pierwszą "miłość życia". Raczej o relację... coś co ten człowiek wnosi do mojego życia. Ciekawą rozmowę, możliwość powspominania razem, poczekania w towarzystwie, wymiany ciepła takiego emocjonalnego, pośmiania się. Odrobiny dystansu - bo gdybym go faktycznie spotkała, to byłby to człowiek dla mnie obcy, w końcu tyle lat minęło, a wtedy to byliśmy dziećmi... więc możliwość poznania drugiego człowieka, nawiązania relacji. Tego mi brakuje i za tym tęsknię. Innymi słowy czy prościej - czuję się cholernie samotna. Jestem zmęczony, szefie. Zmęczony wędrówką, samotnie jak jaskółka w deszczu. Zmęczony tym, że nigdy nie miałem przyjaciela, żeby powiedział mi skąd, gdzie i dlaczego idziemy. Głównie zmęczony tym, jacy ludzie są dla siebie. Zmęczony jestem bólem na świecie, który czuję i słyszę… Codziennie… Za dużo tego. To tak, jakbym miał w głowie kawałki szkła. Przez cały czas. S. King, Zielona Mila Taki cytat miałam zapisany na stronie tytułowej nie pamiętam już którego dziennika. Pewnie pierwszego, możliwe że drugiego też. Mimo że jestem introwertykiem i tłum mnie męczy, mimo że poznawanie nowych ludzi sprawia mi trudności i tego raczej nie lubię, mimo że jestem w związku, mimo że nie jestem sama jak patyk, bo mam rodzinę, dobrych znajomych, przyjaciół. Mimo że próbowałam będąc np. w wolontariacie poznawać nowych ludzi, z którymi mnie coś łączyło. Mimo wszystko... strasznie samotna się czuję, strasznie. "Czasami miewam sny i lepiej jest mi tam"... Zawsze i permanentnie w moim życiu czułam się samotna. Czasem było to tłumione jakimiś lepszymi momentami z ludźmi, ale w zasadzie całe życie się czuję w jakiś sposób osamotniona. Najgorzej było w dzieciństwie, bo wtedy naprawdę byłam sama w przerażającym świecie i jedyni którzy mi mogli pomóc byli agresywni albo zataczający się, w innym świecie... Wtedy ta podstawówka była światełkiem w tunelu. Okres gimnazjum wychłodził mnie do szpiku kości - nie było tam nikogo. Zupełnie. Dwóch przyjaciół na odległość, z wieloma straciłam kontakt, nie umiałam nawiązać nowych, byłam trochę odtrącona przez zgraną klasę... Do tej pory pamiętam jak wielkim wydarzeniem było dla mnie, gdy miała miejsce jakaś obowiązkowa impreza klasowa, wszyscy bawili się w sali gimnastycznej czy tam na stołówce, tańczyli itd, a ja sama ustawiałam jakieś stoły w sali. Mieli to zrobić wszyscy, ale nikogo nie było więc z nudów sama zaczęłam to robić. Wychowawca (złoty człowiek, do tej pory ciepło o nim myślę, uwielbiam) zgarnął chyba kolegę, czy kolega sam przyszedł, już nie pamiętam i znienacka zaczął mi pomagać. Się wystraszyłam, bo się nie spodziewałam wtargnięcia innej osoby - wszyscy się bawili na dole. Byłam wręcz wzruszona tym gestem. Po prostu czuję przepotężne współczucie dla siebie - że tak o tym myślałam i że tak mnie to ruszyło, że do tej pory to pamiętam. To brzmi strasznie po prostu. A tak było. W liceum niby lepiej, ale też gdzieś na uboczu. Najlepiej wspominam chwile jakichś wydarzeń szkolnych albo świąt gdzie to do rytmów Cheri Cheri Lady wydurniałam się z koleżanką na tyle, a ze sceny mówili, żeby brać z nas przykład. Mało było takich chwil. Teraz jestem w związku, kiedyś myślałam, że jak się z kimś zwiąże to poczucie osamotnienia odejdzie - nie odeszło. Odeszło może na chwilę i wróciło znów. Może stąd te sny? Smutno. Straciłam jakoś wątek i nie wiem, co dalej pisać więc może na tym smutku zakończę. Naprawdę przykro i tęskniąco.